මුදල් පසුම්බිය

ඒ මීට ආසන්න වශයෙන් අවුරුදු පහ හමාරකට පෙර දිනයකි. තායිලන්තයේ, ආසියානු තාක්ෂණ ආයතනයේ හැදෑරු පශ්චාත් උපාධිය අවසන්ව අප ලංකාවට ආවේ 2010 දෙසැම්බර් 18 වන දාය. උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය  තිබුණේ ඊට පෙර දිනය. ගේ දොර අස්පස් කිරීම්, ගමන් මලු ලක ලෑස්ති කිරීම් සහ හිත මිතුරන්ගේ නිවෙස් වලින් ලැබී තිබූ ආරාධනා ආදියත් නිසා ඒ සතිය ඉතා කාර්ය බහුල සතියක් විය.

තායිලන්තයේ බඩු මිල ඉතා අඩුය. කෑම බීම මෙන්ම විදුලි උපකරණද ඇතුළුව අනෙකුක් ගේ දොර උපාංග සියල්ලේම තත්වය එක සමානය. මේ හේතුව නිසාම අනවශ්‍ය බඩු කන්දරාවක් අවුරුදු දෙක අවසන් වන විට එකතු වී තිබුණි. ජපානයේ විදුලි උපාංග පමණක් නොව, කොට්ට මෙට්ට ඇඳ ඇතිරිලි පවා වීසි කිරීමටත් මුදල් ගෙවිය යුතු වුවත් තායිලන්තයේ එය එසේ නොවීය. කැළි කසළ විශාල අර්බුදයක්ව පවතින තායිලන්තයේ මේ සදහා තිබුණේ ඊට වෙනස් ක්‍රමවේදයකි.එය හැදින්වූයේ Cash for Trash යනුවෙනි. කඩදාසි, කාඩ්බෝඩ්,වීදුරු,  ප්ලාස්ටික් ආදී විවිධ වර්ග වලට වෙන්කරන ලද කසළ මිළදී ගැනීමට සතියකට හෝ දෙකකට වරක් වාහනයක් පැමිණේ. අප ආයතනය තුල ඉගෙනගන්නා කිසිවෙකුත් මේ සදහා උනන්දුවක් නොදැක්වුවද කුඩා දරුවන් බලාගැනීමට සිටි කූන්ලා මේ වැඩසටහනට උනන්දුවක් සහ කැමැත්තක් දැක්වීය. ඔවුන් නිතරම තැන තැන වැටී ඇති බෝතල්, කඩදාසි පමණක් නොව කසළ බදුන්වල ඇති මිළ කළ හැකි ද්‍රව්‍යද එකතු කර තබන්නට ප්‍රවේශම් වූහ.

මේ නිසාම අපේ ගේ අස්පස් කිරීමේ වැඩ කටයුතු වලට අපේ කූන් විශාල සහයෝගයක් දුන්නාය. රැගෙන යායුතු පොත්පත් ආදිය වෙන් කරමින් අපි අනවශ්‍ය සියල්ල පැත්තකට වීසි කළ හැටිත්, කූන් ඒවා තෝරා බේරා වර්ග කර වෙන වෙනම බෑග් වලට දමා ඔවුන් මේ කසල එකතු කර තබන තැනට ගෙන ගිය හැටිත් මට අද වගේ මතකය. මේ වීසි කළ බඩු අතර අනවශ්‍ය පොත්පත් හා ලියකියවිලිත්, කිසිදා භාවිතා නොකළ කොන්ෆරන්ස් එකකදී ලැබුන බෑගයකුත් , රෙදි පිළි හා අනෙකුත් ගෙදර දොර උපකරණද තිබුණි. බඩු වීසි කිරීමේ මහා සංග්‍රාමය පටන් ගැනීමට පෙරම මා මගේ අත්බෑගයට මුදල් පසුම්බියත්, ගුවන් ටිකට් පත් තුන සමග ගමන් බලපත්‍ර තුනත් දමාගන්නට තරම් පරිස්සම් වූයේ බැරිවෙලාවත් ඔය එකක් හෝ කසළ ගොඩට එකතු වුවහොත් යන සිතුවිල්ලෙනි. දින කිහිපයක් පුරාම මේ ශ්‍රමදානය ක්‍රියාත්මක වූ නිසා මා දිනපතාම මේ අත්බෑගය විවෘත කොට ගමන් බලපත්‍ර ඇති බව සැකහැර දැනගන්නටද අමතක නොකළ බවද කිව යුතුය.

කෙසේ හෝ සියල්ල අහවරව, උපාධි සහතිකයද රැගෙන අපි බැංකොක් සුවර්ණභූමි ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපලින් මව් රට බලා එන්නට පිටත් වූයේ තරමක වේදනාවකිනි. ඒ අපේ ජීවිත කතාවේ එක් සොඳුරු පරිච්ජේදයක් ගතකල තායිලන්තයත්, කූන් ඇතුළු එහිදි  හමුවූ හිත මිතුරනුත් හැර යාමට සිදුවීම නිසා ඇති වූ වේදනාවකි. කටුනායක ගුවන් තොටුපලේදී අපි මුලින්ම මිළදී ගත්තේ නිවසට උවමනා විදුලි උපකරණ කිහිපයකි. එලොව පොල් යාන්තමට මෙන් මෙලොවදීම පෙනෙන්නට පටන් ගත්තේ ඒවාට මුදල් ගෙවීමට පසුම්බිය අතට ගත් පසුය.

අප ලංකාවෙන් පිටව යනවිට පුතාගේ වයස හරියටම අවුරුද්දකි. තායිලන්තය ඉතා අඩු වියදමකින් ජීවත් විය හැකි රටක් වුවත් ලෙඩක් දුකක් හැදුන විට විශාල මුදලක් උවමනා බව දැන සිටි නිසා, අප එහි ගියේ රුපියල් ලක්ෂ දෙකක මුදලක් ඩොලර් වලට මාරු කරගෙනය.

එහෙත් අප දෙදෙනාම සම්පූර්ණ ශිෂ්‍යත්ව වලට හිමිකම් කී නිසා එහි ගිය පසු මේ රැගෙන ගිය මුදල් එතරම් උවමනා නොවීය. කූන්ගේ ගාස්තුව ලෙස එක් ශිෂ්‍යත්ව මුදලක් සම්පූර්ණයෙන්ම ලබාදීමට සිදු වුවත් ඉතා අඩු ජීවන වියදමක් තිබූ තායිලන්තයේ ජීවත් වීමට අපේ එක් ශිෂ්‍යත්ව මුදලක් ප්‍රමාණවත් වූ නිසා අර රැගෙන ගිය මුදලින් අපට වියදම් වූයේ ඩොලර් පන්සීයකට මදක් වැඩි මුදලක් පමණි. එයද උවමනා වුයේ වරක් ලංකාවට ඒමට ටිකට් පත් මිළදී ගැනීමටය.

මේ ඉතිරි ඩොලර් නෝට්ටු ටික ගියදා පටන්ම සුවසේ ජීවත් වූයේ ලංකාවෙන් රැගෙන ගිය ඒ කාලයේ මා භාවිතා කළ කළු පැහැ කුඩා පසුම්බියකය. ඒ කුඩා පසුම්බියත් මගේ අත් බෑගය තුල තිබිය යුතු වුවත් එවෙලෙහි මට එය සොයාගත නොහැකි විය. බොහෝවිට එය අතපසුවීමකින් වෙනත් බෑගයක් තුලට දමන්නට ඇතිබව සිතමින් අපි මාතරට එනවිට පාන්දර පහට ආසන්නය. නිවසට ආ සැනින් රැගෙන ආ ගමන් මලු සියල්ල ඇද බැලුවද ඒ කිසි තැනක අර පසුම්බිය සොයාගත නොහැකි විය.  මේ මුදල් පසුම්බිය අපි තබා තිබුණේ වීසි කර දමා ආ කොන්ෆරන්ස් බෑග් එක තුලය. බෑගය වීසි කරද්දී පසුම්බිය ගන්නට අපට අමතක වූ බව මතක් වූයේද එවෙලෙහිය.

Cash for Trash වාහනය කසල එකතු කරගෙන යාමට පැමිණියේ අප එහෙන් පිටත් වූ දා උදෑසනය. එනිසා යලි ඒ මුදල් ලබාගත හැකි බවට ඒ හැටි විශ්වාසයක් නොතිබුණත් කූන්ට දුරකතන ඇමතුමක් දී ඒ බව කියා සිටීම සුදුසු නිසා මා ඇයට දුරකතන ඇමතුමක් ගත්තේ තවත් වතාවක් අහු මුළු පරීක්ෂා කිරීමෙන් අනතුරුවය. අප කරදරයකින් තොරව ආ බව අසන්නට බලා සිටි කූන් ට මගේ ඇමතුම සතුටක් විය. මුලින් ඇයට කතා කරන්නට ඉඩ හැර මා සිදුව ඇති දේ ඇයට දැනුම් දුන්නේ අපහසුවෙනි.. මට හොදින් තායි කතා කරන්නට බැරි අතර කූන්ට ඉංග්‍රීසි කතා කරන්නටත් බැරිය. එහි සිටියදී අතින් පයින් වැඩ දමා උවමනා දේ කියාගත හැකි වුවත් දුරකතනයෙන් ඒ සෙල්ලම්ද බැරිය. අනෙක් අතට ඇයට, අපි ඇය මේ මුදල් හොරකම් කළ බවක් සිතුනොත් එය ලොකු වරදකි. ඇය ඉතා විශ්වාසවන්ත කාන්තාවකි.

කෙසේ හෝ මට ඇයට කළු පැහැ කොන්ෆරන්ස් බෑගය තුල මුදල් පසුම්බියක් අමතක වූ බව කියාගත හැකි විය. ඒ ඇසූ ඇය කියා සිටියේ ඒ බෑගය අලුත් නිසා ඇය එය නිවසට රැගෙන ආ බවත් මොහොතක් රැදෙන්නට හැකිනම් ඇයට ඒ පසුම්බිය එහි ඇත්දැයි එවෙලෙහිම බැලිය හැකි බවත්ය. මා ඊට එකඟ වී ටික වේලාවක් සිටියදී යලිත් ඇගේ හඬ ඇසෙන්නට විය. මුදල් සමගම පසුම්බිය ඒ බෑගය තුල තිබෙන බවත්, පසුම්බියේ මුදල් වලට අමතරව මගේ සැමියාගේ ජායාරූපයක්ද තිබෙන බවත් කියා සිටි ඇය ඒ ගැන බොහෝ විස්සෝප වූවාය. ඇය එය සොරකම් කළ බවක් අපි නොහිතන බවත්, එය අපට සිදු වූ අමතක වීමක් බවත් ඇයට තේරුම් කරවන්නට මට සෑහෙන වෙහෙසක් ගන්නට විය.පසුව අපේ තායි ජාතික මිත්‍රයෙකු ඇගේ නිවසට ගොස් එය රැගෙන, අපේ ලාංකික මිත්‍රයෙකුට බාර දී දින කිහිපයකට පසුව එක් ලක්ෂ දහනව දහස් ගනනක මුදලක් අපේ ගිණුමට බැර වී තිබුණි.

මගේ පසුගිය ලිපියට ප්‍රතිචාර දක්වමින් විචාරක  කියා තිබුණේ "හ්ම්....බලනකොට කොයි රටෙත් පැණිරස, ඇඹුල් රස, තිත්ත රස ඔක්කොම තියෙනවා" කියාය.

මට කියන්නට තියෙන්නේද එයමය. තොම් යම් සුප් එකේ රස තරමටම මට තවමත් තායි ජාතිකයින්ගේ ගුණ සුවඳ මතක තියෙන්නේ එනිසාය.

අපේ කූන්