උරුමය - දහ හත්වන (අවසන්) කොටස

දිවා ආහරයෙන් පසු ජනක පොඩි අයියා සමග පිටත්ව යන්නට පෙර ඔහු සමගම මගේ කාමරයට ආවත් මගේ සුවදුක් ඇසූ පොඩි අයියා ජනකට පෙර එළියට ගියේ ජනකටත් මටත් කතා කරන්නට ඉඩ දිය යුතු බවක් සිතාගෙන මෙනි. තමන්ගේ මිතුරෙකුටවත් මා සමග කතා බහ කරන්නට ඉඩ නොදුන් පොඩි අයියා ජනක කාමරය තුල සිටියදී ඉන් පිටවීමත් අම්මා ජනකට මා සමග කතා කරන්නට ඔහු මගේ කාමරයට කැදවාගෙන ඒමත් අප්පච්චිගේ මා දුටු වෙනසටත් වඩා අදහාගත නොහැකි වෙනසකි. ඒත් මම ඒ බව නොදැනුන අයුරින් ඉන්නට හැකිතාක් උත්සහ කළෙමි.

"ඔයා ඉස්සෙල්ලා මං ඇහුව එකට උත්තර දුන්නෑනෙ" පොඩි අයියා ගිය පසු ජනක ඇද ළඟ වූ පුටුවෙන් වාඩි වූයේ පෙර පැණය සිහිපත් කරමිනි.

මනූජාත් පවනිත්  පංචලී සමරිසි තැනැත්තියක් බව සිතා ඇයත් මාත් අල්ලා කතාවක් ගොතන්නට ඇති බව අනුමාන කරමින් ඔවුන් සමග කෝපයෙන් පසුවන ජනක මට සරසවිය එපාම වීමට බලපෑ ආසන්නතම හේතුවට කෙලස ප්‍රතිචාර දක්වන්නේදැයි  සිතාගත නොහැක. එනිසා ජනකට කැමැත්තක් හිතාගන්නට ඉඩහැර සිටීම මට පහසුය.

"ඔයා හිතන දේ හරි කියලා හිතාගෙන ඔයා දැන් යන්න ජනක. මට නිදාගන්න ඕනි" පුදුමයෙන් මෙන් මා දෙස බැලූ ඔහු කෝපයෙන් පිටව යනු බලන්නට සිතා සිටියද ඔහු ගියේ "දැන් ඒ වෙච්ච දේවල් හිතන්නැතුව ඔයා ඉස්සර භාග්‍යා වෙන්න බලන්න" කියා වරක් මගේ හිසද පිරිමැදගෙනය.

අප්පච්චී නිවසට පැමිණ තිබුණේ මා නිදාසිටියදීය. හාන්සි පුටුවේ දිගා වී දෑස් පියාගෙන උන් අප්පච්චීට මා ඔහු ළඟට ආ බවක් නොදැනුනි. ඉස්සර ඔහු මෙලෙස නිදා සිටියදී මා සාලය හරහා යන්නටත් බයය. ඒත් හීනෙකින් මෙන් ඒ සියල්ල අද සහමුලින්ම වෙනස්ව ඇත. මම  ඔහුගේ මුහුණේ ඇති තේජස සිතින් මැන බලමින් සිටියදී අවදි වූ අප්පච්චී අවතාරයක් දුටු කලක මෙන් මා දෙස තත්පර පහ හයක් බලාසිට පුටුවෙන් නැගිට්ටේ "මගෙ පුතාට කම්මැලිද" අසාගෙනය.

"මට දෝණි නැතුව පාළුයි" මා කිසිදාක දැක නැති තරමේ සුන්දර සිනහවකින් මා දෙස බැලූ අප්පච්චී "අපි හවසට මාළිගාවට යං" කියා උරහිස මත අත තබා මා ළංකරගත්තේය.

"මට ඊට කලින් වත්ත පහළට යන්න ඕනි. අම්මා යන්න දෙන්නෑ"

"එහෙනං යං මාත් එක්කම. මට කොහොමත් ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ගොඩක් දේවල් තියෙනවා"

පුංචි කාලයේත්  මා වඩාත් ප්‍රිය කළේ වත්ත පහළට වී කාලය ගත කරන්නටය. ළමා කාලයේ මතකයන් බොහොමයක් බද්ධව තිබෙන්නේද ලොකු වෙරළු ගහකට පහළින් හත් අට දෙනෙකුට නිදාගන්නට පවා ඉඩ ඇති පැතලි කළු ගල් තලාව අසලය. ගල් තලාවට පහළින් තිබුණ සරුවට වැවුන රඹුටන් සහ මැංගුස් ගස් හත අටත් පේර  සහ ජෑම් පේර ගස් කිහිපයත් පුංචි කාලයේ මා එතනට ඇලුම් කරන්නට ප්‍රධාන හේතුවක් විය.

කරාබු ගස් අතරින් වැටී ඇති  අඩි පාරෙ මට ඉදිරියෙන් ගිය අප්පච්චී ගල උඩින් වාඩි වී හොඳින් වටපිට බැලුවේය. ඉස්සර ඔහු එතනට එන්නේ අම්මාට අපේ රණ්ඩු සමථයකට පත් කරන්නට නොහැකි වූ විටය. ඒ කාලයේ  නිතරම මා සමග රණ්ඩු වූයේ පොඩි අයියාය. එහෙත් හැමදාමත් ඒ රණ්ඩුව කෙලවර වන්නේ ලොකු අයියාත් පොඩි අයියාත් අතර ඇතිවන ගුටි බැට හුවමාරුවකිනි.

"අප්පච්චිටත් අපේ රණ්ඩු මතක් වුණාද" අසාගෙන මා ඔහු ළඟින් වාඩි වන විට අප්පච්චිගේ මුහුණේ තිබුණේ ටිකකට පෙර දෝණි ගැන සදහන් කරද්දී  තිබුණ හිනාවමය. එහෙත් ක්ෂණිකවම ඒ හිනාව අතුරුදහන් විය.

"මට ඔයාගෙ පුංචි කාලෙ ගැන දුකයි පුතේ"

"අපි දැන් ගැන හිතලා සතුටු වෙමු අප්පච්චි" නළල රැලි කර මා දෙස බැලූ අප්පච්චී "ඔයා අම්මා වගේමයි පුතේ" කියා මගේ හිස පිරිමැද්දේ ආඩම්බරයෙනි.

"අම්මා හරියට මට තාමත් කියවලා ඉවර කරගන්න බැරි වෙච්ච පොතක් වගේ.  මං දන්නවා මට මැරෙණකල්ම ඒ පොත සම්පූර්ණෙන් කියවගන්න බෑ. ඒ වුණාට ඔයා කරපු හිතුවක්කාර වැඩේ නිසා මට යාන්තං ඒ පොත පෙරලලා බලන්ඩ පුළුවන් වුණා"

"අප්පච්චි තාම තරහද මාත් එක්ක"

"නෑ පුතේ. අම්මා කියනවා වගේ ඔයා ඒ වෙලාවෙ කරේ ඔයාට අයියා වෙනුවෙන් කරන්න පුළුවන් උපරිම දේ. ඒ වෙලාවෙදි ඔයත් මං වගේම නපුරු වුණානං අයියටත් වඩා අසරණ වෙන්නෙ අර පුංචි එකී"

"මං ඒ කාලෙ ගැන ආයෙ මතක් කරන්නවත් කැමති නෑ අප්පච්චි" ඉන්පසු බොහෝ වේලාවක් යනතුරු අප්පච්චී සිටියේ ඈතක් බලාගෙන කල්පනා කරමිනි. ඔහුට ඔහුගේ දරදඬු ප්‍රතිපත්ති ගැනත් ඒවායින් අත් වූ ඉරණම් ගැනත් පසුතැවිල්ලක් දැනෙනවා වන්නට පුළුවන.

"සහෝදරයො අතරෙ තියෙන බැඳීම මොකක්ද කියලා මං තාමවත් හරියට දන්නෑ පුතේ. මොකද මට කවදාවත් එහෙම කවුරුත් ඉදලා නෑනෙ. මං දැන් ඒ ගැන ඉගෙන ගන්නෙ ඔයාලා දිහා බලලා. අම්මා තමයි මට එහෙම හිතන්න පුරුදු කරේ "

"මට ගෙදර ඇවිත් යන්න උවමනාව තිබ්බා අප්පච්චි. ඒත් මට බය හිතුනා ඒ ආවොත් අප්පච්චි මට ආයෙ යන්න දෙන්නැති වෙයි කියලා" අප්පච්චී මා දෙස බැලුවේ මද වේලාවක් හඬ නගා සිනාසීමෙන් පසුය. එකත් එකටම ඔහු බලා සිටින්නට ඇත්තේද එය එසේ කරන්නටය.

" අපි දැන් ඒවා අමතක කරමු  පුතේ. මං දවසට සිය දහස්වාරයක් මැරි මැරී ඉපදෙනවා මං ගත්තු සමහර තීරණ ගැන"

"දැන් ඒවා ගැන හිතලා දුක් වෙන්ඩ එපා අප්පච්චි. ලොකු අයියගෙ හිතේ වුණත් අප්පච්චි ගැන දැන් තරහක් නෑ"

"ඒත් මගෙ හිත තාමත් එයාට සමාව දෙන්න ලෑස්ති නෑ පුතේ" ඒ මා අසන්නට බලාපොරොත්තු නොවූවක් නිසා මට කිසිවක් කතාකර ගත නොහැකි විය. මා සිතමින් සිටියේ ඔහු අතීතය සහමුලින් වල දමා ඇති බවය.

"ලොකු අයියා පුංචි කාලෙ මට කවදාවත් ආසාවට එයාව මං ළඟ තියාගන්න බැරි වුණා. මට ඔයාලා තුන්දෙනා ළඟින් ඉන්න පුළුවන්කම තිබිලවත් මං ඔයාලව ළං කරගත්තෙ නැත්තෙත් ඒකයි. ලොකු අයියට නොලැබුණ පුංචි කාලෙ ඔයාටලට දෙන්නත් ඕන්නෑ කියලයි මට හිතුනෙ. ඒත් දැන් මට ඒ ගැන දුකයි. ලොකු අයියා ඉපදුන වෙලාවෙ ඉදලම හිටියෙ ඔයාගෙ අම්මා එක්ක නුගවෙල. ඒ දවස්වල අයියා අම්මගෙන් වෙන් කරන්නත් බැරි අම්මා අයියගෙන් වෙන් කරන්නත් බැරි තත්වයක් තිබ්බෙ. නුගවෙල අත්තම්මලා අම්මට හොඳ යෝජනා දෙක තුනක්ම ගෙනාවත් අම්මා ඒ එකකටවත් කැමති වුණේ නෑ අයියා නිසා. අත්තම්මලා අම්මට මාව බඳින්න කිව්වත් අම්මා ඒකට කැමති වුණෙත් නෑ. මගේ හිතෙත් මුලින් ඒකට කැමැත්තක් තිබ්බෙ නෑ. ලොකු අයියා මං ළඟට එන්නැති එක වගේම අම්මා ලොකු අයියා නිසා නොබැඳ ඉන්න එකත් මගෙ හිතට බරක් වෙලයි තිබ්බෙ. සමහර දවස් වලට මං අදනං ඇඬුවත් තියාගන්නවමයි කියලා හිතාගෙන යනවා ලොකු අයියව අරන් එන්න. එයා මං එක්ක කැමැත්තෙන් එනවා. ඒත් පැයක් දෙකක් යනකොට එයාට ආපහු අම්මා ඕනි වෙනවා. මට එයා අඬද්දි මං ළඟ තියාගන්න හිතෙන්නෑ. ඉතින් ආයෙත් එක්ක යනවා. මං අයියව නුගවෙල තියලා ගෙදර එන්නෙ පිස්සෙක් වගේ. අත්තම්මට ඕක බලන් ඉන්න බැරිම තැන අත්තම්මා මට වෙන කෙනෙක් හොයනවා කියලා බොරු කියලා තමයි අන්තිමට අම්මව කැමති කරගත්තෙ"

අතීතය ගැන තබා එදිනෙදා සිදුවෙන දෙයක් ගැනවත් අප සමග කතා නොකළ අප්පච්චී මා කිසිදා අක්මුල් සොයන්නට නොගිය අතීත කතාවක් කෙටියෙන් කියා මා දෙස බැලුවේ මා ඊට සවන් දෙන්නේ කෙසේදැයි දැනගන්නට මෙනි.

"අම්මා ලොකු අයියා ඉපදුන වෙලාවෙ ඉදලම කරේ ලොකු කැපකිරීමක්. එයා එයාගෙ තරුණ ජීවිතේ තමන්ගෙ අක්කා වෙනුවෙන්, අක්කගෙ දරුවා වෙනුවෙන් කැපකරා. ලස්සනට මනමාළියෙක් වෙලා තමන් කැමති කෙනෙක් එක්ක යන්න පුළුවන්කම හැම අතින්ම තියෙද්දිත් එයා කිසිම උත්සවයක් නොගෙන රෙජිස්ට්‍රාර් ළඟ අත්සන් කරලා ලොකු අයියව වඩාගෙන මාත් එක්ක මේ ගෙදරට ආවෙ ලොකු අයියා වෙනුවෙන්" අප්පච්චීට මා සමග තවත් බොහෝ දේ කියන්නට ඇති බව දැනුනත් යන්තමින් කටහඬ බිදී යද්දී ඔහු ඈතක් බලාගත්තේය. අප්පච්චී අපට බොහෝ ඈතින් ජීවත් වන්නට උත්සහ කළත් අම්මා සහ අප්පච්චී අතර වූ බැඳීමේ ශක්තිමත් බව මා වටහාගෙන තිබුණේ කුඩා දැරියක කාලයේ පටන්ය.

"පුංචි කාලෙ නොතේරුණාට ලොකු වෙනකොට අම්මා එයා වෙනුවෙන් කරේ කොච්චර ලොකු කැපකිරීමක්ද කියලා අයියා තේරුම් ගනියි කියලා මං හිතා හිටියා"

"අයියට ඒක තේරෙණවා අප්පච්චි. අයියා නිතරම මං එක්ක කතා කරෙත් අම්මා ගැන. එයා අම්මව බලන්න එන්න ආසාවෙන් හිටියෙ"

"එයාට හැමදේම තේරුම් යන්න ඇත්තෙ වෙන්න තිබ්බ සේරම වෙලා ඉවර වුණාටත් පස්සෙනෙ. ඒ වුණාට එයා ගෙදරින් යද්දි අම්මට කියපු දේවල් අම්මා ඒ දවස්වලම අමතක කරත් මට තාම ඒක අමතක කරන්න බෑ පුතේ"

"ඇයි අයියා මොනාද කිව්වෙ" මගේ හඬේ ගැබ්ව තිබූ සියුම් නොමනාපය හඳුනාගත් අප්පච්චී යළි කතා කළේ මහිස පිරිමැද මා සන්සුන් වූ බව වටහාගත් පසුවය.

"හිච්චි අයියවත් පොඩි අයියවත් නොදන්න මේ කතාව මං ඔයාට විතරක් කියන්නෙ ඔයත් අයියා වෙනුවෙන් ලොකු කැපකිරීමක් කරපු නිසයි, ඔයාට ඒ දෙන්නට වඩා හොඳට ලොකු අයියව තේරුම් ගන්න පුළුවන් කියලා මට හිතෙන නිසයි. හැබැයි මේක අහලා ඔයා අයියත් එක්ක තරහා වෙන්න එපා. මට ඕනි ඔයාලා අතරෙ තියෙන සහෝදරකම බිදින්න නෙවෙයි"

"මට අනිත් දෙන්නත් එක්ක තරහ වුණත් දැන්නම් කීයටවත් ලොකු අයියත් එක්ක තරහා වෙන්ඩ බෑ අප්පච්චි"

"අයියා ගෙදරින් යනකොට ඔයා පොඩි නිසා ඔයාට සමහර දේවල් දැනෙන්න නැතුව ඇති. මට එයාගෙ කසාදෙට කැමති වෙන්න කොහෙත්ම පුළුවන් කමක් තිබ්බෙ නෑ. මටත් වඩා අම්මා ඒකට අකමැති වුණා. අපි අකමැති වෙන බව දැන දැනම ඒ කෙල්ලත් එක්ක යාළු වෙලා අන්තිමට අයියා අම්මට කිව්වෙ අම්මා මේ තියෙන දේවල් ඔයාලා තුන්දෙනාට දෙන්න ඕනි කමට අයියව ගෙදරින් අයින් කරන්න මට අනුබල දෙනවා කියලා"

ලොකු අයියා කෙරෙහි මහමෙරක් තරමට ඉදිව තිබූ සෙනෙහස එක් ක්ෂණයකින් කඩා වැටී බිමට සමතලා වන්නට පෙර මට ඔහු මා සමග කියූ යම් යම් දේ නිසා ඔහුගේ සපත්තුවට බැස ඒ දෙස බලන්නට හැකි විය. මුළු ගෙදරම එපා වී සිටි ඔහුට ඒ දිනවල අම්මා ඔහු කුඩා කාලයේ ඔහු වෙනුවෙන් කළ කැපකිරීම් කිසිවක් සිහිවන්නට නැත.

"මං කවදාවත් අම්මව අඬවලා නෑ. ඒත් ලොකු අයියා අම්මව කොච්චර ඇඬෙව්වද. අයියා විතරක් නෙවෙයි ඔයා වුණත් අම්මට දුන්නෙ උහුලන්න පුළුවන් ගින්දරක් නෙවෙයි"

"එදා ඒ ගාල්ලට ගියෙ මේ ඉන්න මං නෙවෙයි අප්පච්චි. මං ගොඩක් දේවල් ගැන කලකිරිලා හිටියෙ. ඒකයි මං අයියවයි දෝණිවයි බලාගෙන එහෙට වෙලා ඉන්නවා කියලා හිතුවෙ. මං තාමත් හිතන්නෙ එහෙමයි. මගේ අම්මා අයියා වෙනුවෙන් කරපු කැපවීමම මට අයියගෙ දුව වෙනුවෙනුත් කරන්න පුළුවන් අප්පච්චි"

"ඔව්. ඔයා ඒක කරන්න ඕනි. හැබැයි අයියා ළඟ ඉදගෙන නෙවෙයි. අයියටත් වඩා හොඳට ඔයාව බලාගන්න පුළුවන් කෙනෙක් ළඟ ඉදගෙන. කවදහරි දෝණිට තනියක් නොදැනෙන්න එයාටත් නංගිලා මල්ලිලා ඉන්න ඕනි. අපි ඒ ඔක්කොම බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ ඔයාගෙන්. ලොකු අයියා වුණත් අන්තිමේදි තනි නූනෙ එයාට නංගියෙක් හිටිය නිසානෙ"

"මට ඒ ගැන හිතන්න තව කල් ඕනි අප්පච්චි"

"ඒකට කමක් නෑ පුතේ. ඒත් ඔයා මතක තියාගන්න ඕනි කෙනෙක් ඔයා වෙනුවෙන් ලොකු කැපකිරීමක් කරලා අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ බලන් ඉන්න බව"

"කවුද" ඒ ජනක විය යුතු බවට අනුමානයක් තිබුණත් මට එය සැකහැර දැනගන්නට වුවමනා විය. එහෙත් අප්පච්චී ඈතක් බලාගෙන සිටියා මිස මගේ ප්‍රශ්ණයට උත්තරයක් දෙන්නට උත්සහ නොකළේය. අම්මා අප සිටි දෙසට ඇවිද එමින්ම අප්පච්චීට අඩ ගැසුවේ එවෙලේය.

"මං අම්මා කතා කරන්නෙ ඇයි බලලා එන්නං" කියාගෙන  අප්පච්චී  අම්මා පසුපසින් නිවස දෙසට ගියේ මට මගේ නිදහස් රාජ්ජයේ තනිවන්නට ඉඩ සලසමිනි.

කකුල් දෙක දණහිසින් මදක් නමාගෙන ගල උඩට වැටි තිබුණ දිරච්ච අතු කෑල්ලක් ටිකෙන් ටික කඩ කඩා ගලෙන් පහළට වීසි කරමින් මා සිටියේ අතීතයේ මට වැරදුන තැන් හඳුනාගන්නට අසීරු උත්සහයක නිරත වෙමිනි. ජනක මා සමග කතා කරන්නට පැමිණියද ඔහු සමීර හෝ අරුණෝද්‍යා ගැන වචනයක්වත් නොකියන්නට පරිස්සම් වූයේ හිතාමතාමය. ඒ දෙදෙනා ගැනම වඩාත් හොඳින් දන්නා පුද්ගලයා ලෙස මට ඒ ගැන අසා දැනගන්නට තිබෙන්නේද ඔහුගෙන්ම පමණි. පිටුපසින් ඇසුන අඩි හඬට මා හිස හැරෙව්වේ අප්පච්චී ආපහු පැමිණි බව සිතාගෙන වුවත් මගේ ඇස් උඩ ගියේ මා අසල සිටගෙන සිටි සමීරව දුටු පසුය.

"බයවෙන්න එපා. මං පැය බාගයක් ඔයත් එක්ක කතා කරන්න බලධාරින්ගෙන් පර්මිෂන් අරගෙනයි ආවෙ" කියමින් සමීර මා අසලින්ම වාඩි වන විට මම ඔහුට නොදැනෙන්නට අත කොනිත්තා ගත්තෙමි. ඔහු ළඟ රැදෙන්නට ඔහු සමග කතා කරන්නට පෙරුම් පුරමින් බලා සිටි අතීතයක් තිබුණද වර්තමානයට ඒ කිසිවක් වලංගු නැති බව මට මතක් වූයේ ඊටත් පසුය.

"මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕනි" ඔහුට ඔහුගේ විවාහයට පෙර මා ඉදිරියේ පාපොච්චාරණයක් කරන්නට උවමනා බව වටහාගත හැකි වුවත් මට ඊට සවන් දීමට තරම් හොද  මානසිකත්වයක් තිබුණේ නැත.

"මං ඔයත් එක්ක තරහා නෑ. ඒක නිසා මට වෙච්ච දේවල් මොනවත්ම දැනගන්න උවමනාවක් නෑ" කියා අත තිබූ කෝටුව ගලෙන් පහළට වීසිකල මා එතනින් නැගිටින්නට සූදානම් වුවත් සමීර මගේ අත තදකොට අල්ලා ගත්තේ හිමීට ඇස් වලට එබෙමිනි. ඔහු අසලදී සිරකර තබාගන්නට උවමනා වූ සියළු හැඟුම් බැමි කඩාගෙන පිටතට ගන්නට තරම් ශක්තියක් ඒ බැල්මේත් ස්පර්ශයේත් ඉතිරි වී ඇති බව මා නොදැන සිටියද ඔහු දැන සිටින්නට ඇත.

කම්මුල් වලට දෑත් තබා මහපටඟිල්ලෙන් කඳුළු පිස දැමූ ඔහු ඉන්පසු තදින් මා වැළඳගත්තේ  "කොල්ලෙක් එක්ක යාළු වුණොත් අම්මා ආයෙ කැම්පස් එවන්නැති වෙයි කිව්වම ඔයා ඉගෙනගෙන ඉවර වෙනකල් අමාරුවෙන් ඉවසන් හිටිය මං ගැන එහෙම හිතුවෙ කොහොමද කියන්න" කියමිනි. අම්මා, අප්පච්චී අයියලා සහ ජනකගේ හැසිරීමේ තිබූ පැටළිලි සහගත බවම සමීරගේ වදන් වල සහ හැසිරීමේද එලෙසම තිබුණ නිසා දිය යුතු පිළිතුරක් ගැන මට වැටහීමක් නොතිබුණි..

"මං ඔයාට කොච්චර ආදරේද කියලා මංවත් දැනන් හිටියෙ නෑ ඔයා මට නැතිවෙනකල්ම" කියමින් තදින් මහිස සිපගත් සමීර ඒ මතට කම්මුලක් තද කරගත්තේය.

අවුරුදු ගනනාවක් තිස්සෙ අහන්නට බලාපොරොත්තු වූ වදන් විදින්නට වුවමනා වූ උණුසුම අඩු නැතුව ලැබුණද මා සිටියේ ඒ කිසිවක සතුට සිත්සේ විඳගත හැකි තත්වයක නොවේ.

"අරුණෝද්‍යාව දැක්කට පස්සෙවත් අයියගෙ අකවුන්ටන් මං නෙවෙයි ජනක වෙන්න ඕනි කියලා ඔයාට හිතුන්නැත්තෙ ඇයි කියන්න" කියමින් නළලට අත තබා මුහුණ ඉස්සු ඔහු මගේ දෑස් දෙස බලා සිටිද්දී මට සිදු වූ සියල්ල වැටහෙමින් තිබුණි.

"ඉස්සර ජනකගෙ පර්ස් එකේ තිබ්බෙ උගෙ නංගිගෙ ෆොටෝ එකක්. ඔයා කැම්පස් එකෙන් ගිහින් හොයාගන්න බැරි වුණාට පස්සෙ ඌ ඔයාගෙ ෆොටෝ එකකුත් පර්ස් එකේ දාගෙන ඉදලා. ඌ ඔයාව හොයන්න හරියට මහන්සි වෙච්ච නිසා අරුණෝද්‍යා හැම වෙලේම රණ්ඩු කර කර ඉදලා තියෙන්නෙ. උගේ හිතේ ඔයා ගැන අදහසක් නෑ කියලා කොච්චර කිව්වත් අහන්නැති නිසා තමයි ඌ එන්ගේජ් වෙලා තියෙන්නෙත්. ඔයාගෙ ලොකු අයියත් කොහොමහරි දැකලා තියෙනවා උගෙ පර්ස් එකේ ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක් තියෙනවා.  ජනක දවසක් අයියගෙ ළඟ ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක් තිබිලා ඒක දිහා බලා හිටිය විදිහටයි ඔය පර්ස් එකේ ෆොටෝ කේස් එකයි නිසයි අයියා හිතා ඉදලා තියෙන්නෙ ඔයා අයියත් එක්ක කිව්වෙ ජනක ගැන කියලා. අයියා හිතා ඉදලා තියෙන්න ඔයාට ඒ බව නොකියම ගෙදර එක්ක ඇවිත් ආපහු එක්ක නොයා ඉන්න. අකවුන්ට් සෙක්ෂන් එක වෙනම තියෙන නිසා ඒකෙ අයත් එක්ක ඔයාට මූව් වෙන්න වෙන්නැති නිසයි අයියා එදා ඔයාව අන්තිම දවස කියලා හිතාගෙන වැඩට එක්ක ඇවිත් තියෙන්නෙ”

"එතකොට  එදා මොකද්ද වුණේ"

"අපේ ලොකු නංගි බැන්දෙ ගාල්ලටනෙ. ඒ මල්ලි අසනීප වෙලා පහුගිය සතියෙ මමත් හිටියෙ ගාල්ලෙ. වැඩිපුරම හොස්පිටල් එකේ. මල්ලි ගාව ඉන්න වෙන කෙනෙක් හිටියෙ නෑ. ජනකයා මට කෝල්ස් කීපයක්ම අරන් තිබ්බට මට කතා කරන්න වුණේ නෑ මං හිටියෙ ප්‍රශ්ණ ගොඩක් මැද. ඒත් එදා ඌ කතා කරද්දි මං හිටියෙ ඔයාලගෙ ඔෆිස් එක කිට්ටුවක. ඌ මාව හම්බෙන්න එතනට ඇවිත් තමයි ඔයා ගැන විස්තර කිව්වෙ. ඇත්තමයි මට තාමත් මතක නෑ මං ඔයාලගෙ ඔෆිස් එකට ආවෙ කොහොමද කියලා. මං දන්නෑ මං ඇතුලට ආවෙ දොරට තට්ටු කරලවද්ද කියලා. මං එනකොට ඔයා හිටියෙ අයියට තුරුළු වෙලා බය වෙලා වගේ. එතකොටයි මං දැක්කෙ අරුණෝද්‍යා කාමරේ ඉන්නවා. එයා කොහොමත් ඔයා එක්ක තරහින් හිටියෙ කියලා මං දන්නවනෙ. මං හිතුවෙ ඔයා බයවෙලා හිටියෙ එයා බැනලා  කියලා. එදා මළ ගෙදරදි අර ජීවිතේටවත් දැකලා නැති අපේ කොල්ලො ටික මැද්දට පැනලා ඉවක් බවක් නැතුව කියවපු හැටියට එයා ඔෆිස් එකක වුණත් කට පියාගෙන ඉදියි කියලා මට හිතුන්නෑ "

"මට තාමත් හිතාගන්න බෑ. හරියට හීනයක් වගේ"

"මගේ ආදරේ කවදාවත් හීනයක් වෙන්නෑ කෙල්ලෙ" කියා කෙඳිරූ දෙතොලේ උණුසුම නළල හිරිවට්ටවාගෙන ලේ නහර වලට කාන්දු වී ඇඟ පුරා පැතිරෙමින් තිබියදී  මම ඒ පුළුල් පපුතුරේ උණුසුමට ගුලි වී සිටියෙමි.

"අපෙ අම්මට ඔයාව බලන්න හදිස්සියි. අප්පච්චිගෙන් අද අහගෙන යන්න ඕනි එක්ක එන්න දවසක්"

"ඔයා අපෙ අප්පච්චිත් එක්ක කතා කරාද"

"එදා හොස්පිටල් එකේදිමයි මං අම්මයි අප්පච්චියි එක්ක කතා කරේ. මතකද මං දවසක් කිව්වා මට අම්මගෙන් අහන්න දෙයක් තියෙනවා කියලා. ඉතින් මට අම්මව මුණ ගැහුණ පළවෙනි වතාවෙම මං මට අහන්න ඕනි දේ ඇහුවා "

"මොකක්ද?"

"වෙන මොකක්වත් නෙවෙයි, අම්මා මෙච්චර පරිස්සමට හැදුව දෝණිගෙ පරිස්සම මට බාරදෙන්න පුළුවන්ද කියලා"

"ඉතින් පුළුවන් කිව්වද"

"ඒ වෙනකොට අයියා ඔක්කොම විස්තර කියලා තිබුණ නිසාද දන්නෑ ඉල්ලපු ගමන්ම මට ඒ දෙන්නගෙම කැමැත්ත ලැබුණා"

"එහෙනං ඇයි ඔයා මං හොස්පිටල් එකේ ඉන්නකොට බලන්න ආවෙ නැත්තෙ"

"ඔයාට වුණේ වැරදීමක් කියලා අපි දැනන් හිටියට ඔයා ඒක තේරුම් ගන්න තත්වෙක හිටියෙ නැති නිසා ජනකගෙ අයියා මට ඔයාව ඔයාට නින්ද ගිහින් ඉන්න වෙලාවක බලන්න දුන්නෙත් අකමැත්තෙන්. මට ඒකටනං තරහා ගිහිල්ලත් හිටියෙ. අඩුගානෙ මට ඔයාගෙ ඔළුව චුට්ටක් අතගාන්නවත් දුන්නෑ"

"ජනකගෙ අයියත් මට හරියට ලොකු අයියා වගේ. ඇයි කියන්න තේරෙන්නෑ මට දැනෙන්නෙ මගෙම අයියා කෙනෙක් වගේ"

"වගේ නෙවෙයි. ඒ  දෙන්නත් ඔයාගෙ අයියලා දෙන්නෙක් තමයි. ජනකගෙ අම්මා ඔයාලගෙ අම්මගෙ ලොකු අම්මගෙ දුව"

"එහෙනං ඇයි එදා මං අහනකොට අම්මලා දෙන්නා යාළුවො කිව්වෙ" 

"ඒ ඕගොල්ලන්ගෙ පවුල්වල සිරිතක්ලු. එහෙම ගෙදරින් ගිය කෙනෙක් ගැන ආයෙ කතා කරනවත් නෑදෑකං තියාගන්නවත් සිරිතක් ඔයාලගෙ පවුලෙ නැතිලු. ඒක නිසා ජනකගෙ අම්මට ඔයාලගෙ අම්මා කියලා තියෙනවා ඒ නෑදෑකම කාටවත්ම දැනගන්න දෙන්න එපා කියලා. අයියයි ජනකයි දැනන් ඉදලා තියෙනවා. ඒත්  මුගේ මෝඩකම කියන්නෙ අරුණෝද්‍යා අච්චර රණ්ඩු වෙද්දිවත් ඒ ගැන කියලා නෑනෙ. ඔයාලගෙ ලොකු අයියයි මායිත් ඔය නෑදෑකම ගැන දැනගත්තෙ එදා හොස්පිටල් එකේදි"

"මට එහෙම එකක් කවදාවත් හිතිලා තිබ්බෙ නෑ. මං බයෙන් හිටියෙ අර ඔයා එයාලගෙ මළ ගෙදර යනකොට කිව්ව එක ගැන හිතලා"

"බොරු කියන්නෙ මොකටද මටත් ඔය බය එහෙම්ම තිබ්බා. ඒත් මට විශ්වාසයක් තිබ්බා ඔයාව මට ලැබෙනවමයි කියලා"

"ඒ කියන්නෙ මට දැන් අයියලා පස් දෙනයි"

"හ්ම්....අයියලා විතරක් මදි නිසා මං ඔයාට දෙන්නං නංගිලා තුන්දෙනෙකුයි අක්කලා දෙන්නෙකුයි" කියමින් ඔහු මහිස එසෙව්වේ සිනාසීගෙනය.

"මං කොච්චර වාසනාවන්තද කියලා හිතෙන්නෙ දැන් තමයි"

"දෙමව්පියන්ට තමන්ගෙ දරුවො ගැන දැනෙන ඉව වෙන කාටවත් නෑ. ඔයා වාසනාවන්තයි කියලා ඔයාට හිතෙන්නෙ දැන් වුණාට අප්පච්චිලාට ඒක ඔයා ඉපදුන ගමන්ම දැනෙන්න ඇති. ඒකනෙ අප්පච්චි දූ කුමාරිට භාග්‍යා කියලා නම තියන්න ඇත්තෙත්"

නිමි!

සඳමාලි සකුන්තලා හේරත්

2016.07.31

 

මා මේ කතාව ලියන්නට ගත්තේ අවුරුදු තුනක් හෙම්බත්ව ගෙවූ ඒකාකාරි ජීවිතයේ ලැබුණ මද විරාමයේදී හිතට සතුටක් ලබාදෙන්නටය. නමුත් මා බලාපොරොත්තු වූවාට වඩා කාලයක් මට මේ වෙනුවෙන් යොදවන්නට සිදු වු අතරම බලාපොරොත්තු වූවාට වඩා විශාල පිරිසක් මේ කතාව රස විදින්නටද එක් වී තිබුණි.

 

මේ මා ලියා අවසන් කළ පළමු නවකතාවයි. මෙය ලිවීම ආරම්භ කළේ විවේකීව වුවත් අවසන් කරන්නට වූයේ කලබලයෙනි. එයින් කතා රසයට බාධා ඇති වුවත් මට මීට වඩා දවසක්වත් මේ වෙනුවෙන් වැය කරන්නට පුළුවන් කමක් නැත. එනිසා පසුව උවමනා තැන් සංස්කරණය කරන තුරු මා මෙතනින් නැවතිය යුතුය.

ලෝකයේ හතර දිග් භාගයේ සිට මේ කතාව කියවන්නට එක්වූ ඔබ සියළු දෙනාටත්, මේ කතාව කියවමින් ලියන්නට මා දිරිමත් කරමින්, අඩුපාඩු පෙන්වා දෙමින් ප්‍රතිචාර දක්වමින්, කෙටි පණිවිඩ එවමින් මා සමග රැදුන සියළු දෙනාටත් බොහොමත්ම ස්තූතියි!.

ඔබේ වෙලාවෙන් විනාඩි කිහිපයක් වෙන්කල හැකිනම් ඔබේ අදහස් මේ බ්ලොග් එකේ හෝ ෆේස් බුක් එකේ සටහන් කර තබන්න. එසේ නොහැකි නම් sandawiyaman@gmail.com ලිපිනයෙන් මා අමතන්නටද පුළුවන